Het verhaal van Ria

Het was een prachtige nazomerdag; zondag 25 september 2011; het was 25 graden. Deze datum zal ik niet meer vergeten, omdat een ogenblik van onoplettendheid van een andere verkeersdeelnemer mijn leven voor de daarop volgende maanden beperkte en aan mijn sportiefste hobby’s voorgoed een einde kwam…..

Ik reed op mijn motor op een voorrangsweg en een automobilist gaf geen voorrang. In het volgende ogenblik tolde mijn motor om zijn as en kwam ik ten val op het wegdek. De motor lag daarbij op mijn linkerbeen en trok mij aan mijn been nog een stuk mee over het wegdek.

Ik kan mij deze ogenblikken nog goed herinneren, het lijkt alsof je alles in slow motion meemaakt. Ik verliet het ziekenhuis …. Met een ‘kop vol zorgen’ hoe het nu allemaal verder moest, een stevig korset om mijn ribben, een gipsspalk om mijn linkerbeen en de halve inventaris van de uitleenwinkel mee naar huis; een rolstoel, een triple stoel, een toiletverhoger, een douchestoel en een paar krukken. Al met al ben ik 4 maanden uit de running geweest, alvorens ik weer volledig kon werken.

Gevolgen waar je allemaal mee te maken krijgt:

Lichamelijk letsel, pijn, slapeloosheid, hulpbehoevend- en afhankelijkheid; opoffering gezinsleden, uitval privé en zakelijk, beperkingen, vrije tijd, materiële schade: motor, motorkleding, motorhelm, kosten van zorgverleners en ambulante hulp, reiskosten, (eigen) vervoer, verzorging, medicijnen, dagelijkse injecties tegen trombose, hulpmiddelen, eigen bijdrages, loonderving, extra kosten dagelijks leven, huishoudelijke hulp e.d.

Mijn linkerbeen was meteen na het ongeval erg gezwollen en  vertoonde een deuk, waar het gewicht van de motor(de uitlaat) op had gelegen. Ik ben nog steeds onvast op mijn linkerbeen, de knie is instabiel gebleven. Mijn been is niet meer zo goed geworden als voor het ongeval.

"Ik ben weer fijn aan het werk en ik ben blij… blijer dan ooit… met wat ik allemaal nog wel kan doen in het leven!"

Gezinssituatie, hulpbehoevendheid en afhankelijkheid

Van volledige uitval kon ik na vier maanden alles weer doen, behalve zware wasmanden en vuilniszakken/containers en zware boodschappen. Ik heb wel beperkingen; kan niet meer volledig op mijn been vertrouwen. Van volledige arbeidsongeschikt vanaf  25 september 2011 heb ik vanaf februari mijn werk weer kunnen hervatten voor 100%.

Vrije tijdsbesteding

Vanaf het ongeval heb ik mijn vrije tijd niet kunnen besteden zoals ik dat gewoonlijk gewend was. Motor rijden durf ik niet meer, volleyballen kan ik niet meer, dansen gaat ook niet meer en ook mijn jaarlijkse skivakantie heb ik moeten opgeven, omdat is gebleken, dat dit gewoonweg niet meer gaat.

Deelname aan het verkeer

Vanaf december kon ik zelf weer auto rijden, echter ik merkte dat ik onzeker was geworden in het verkeer en de medeweggebruikers niet meer vertrouwde, vooral in vergelijkbare situaties. Het slijt wel, maar de angst zit er nog steeds in.

Terugkijkend:

Ik verwijt de automobiliste niet dat zij mij heeft aangereden. Niemand doet zoiets met opzet.
Ik ben blij dat het met mij nog zo goed is afgelopen. In diezelfde week zijn er een aantal motorrijders dodelijk verongelukt in Nederland.

Tip

Mijn belangenbehartiger heeft in deze periode erg veel voor mij betekend. Vanaf de kennismaking, het allereerste gesprek was ik al opgelucht; er valt een last van je schouders. Ik kon mij volledig op mijn herstel concentreren in de wetenschap dat de restvan de zakelijke, juridische en financiële belangen in goede handen was. Een hele zorg minder!

Er ging geen week voorbij of steevast elke vrijdag nam mijn contactpersoon contact op en informeerde naar de stand van zaken m.b.t. mijn herstel en vroeg of hij nog iets kon doen en of er nog vragen waren. Later bleef hij dit doen, elke 2 weken. Als ‘slachtoffer’ kan ik niet genoeg benadrukken dat dit erg belangrijk is en dat mij dit  destijds erg goed heeft gedaan.

Afgezien van de schadevergoedingen en nog een smartengeldvergoeding, die mijn belangenbehartiger voor mij verhaald heeft, doet het je ook persoonlijk erg goed als men je het gevoel heeft dat je er niet alleen voor staat en dat ze de zorgen uit handen nemen en er iemand naar je informeert.