Het verhaal van Karen

Naam: Karan van de Wiel
Leeftijd: tijdens ongeluk: 45 jaar
Categorie letsel: Verkeersongeval (auto)
Over mij: Ik ben een vitale, energieke vrouw die 3 dagen op kantoor werkt als mobiliteitsadviseur voor gemeenten en daarnaast een eigen bedrijf als persoonlijke coach.

Wat is je overkomen?

Ik rij zoals elke dag naar mijn werk, op een woensdagochtend rond half negen.
Op de snelweg kwam een vrachtwagen naar de rechterhelft van de autobaan waar ik reed. Hij had mij niet gezien en wisselde van baan. Hij heeft de achterkant van mijn auto geraakt en daardoor is mijn auto drie banen breed gaan spinnen. Ik reed 110 km dus mijn auto ging alle kanten uit. Ik dacht dat ik dood ging, ik had totaal geen controle over mijn auto die bleef rond draaien. Ik ben ook een paar keer out geweest. Ik klapte met mijn hoofd tegen de zijkant van mijn portier. Ik zag tijdens het ronddraaien alleen maar de muur van het viaduct waar ik onder reed en dacht: ik rij keihard tegen die muur aan en dan ben ik morsdood. Ik kon alleen nog maar aan mijn vader en moeder denken en ik dacht, dag papa en mama, daar ga ik. Gelukkig kwam de auto tot stilstand op de twee tussenbanen nadat ik in een reflex heb meegestuurd van links naar rechts en aan de handrem getrokken.

En gelukkig kan ik het navertellen.

Ik had alleen pijn aan mijn linkeroog, dat was blauw en met bloed en twee bulten op mijn hoofd. De dagen daarna had ik overal spierpijn. Toen kwam de hoofdpijn en heb ik drie weken in een roes geleefd. Ik had een hersenschudding en whiplash opgelopen.

Wat is je het meest bijgebleven, je meest belangrijke herinnering?

1. Dat Ilse mijn jurist van Letselverhalen in het eerste gesprek zei: het gaat om jouw herstel. Ik houd me bezig met de andere zaken. Jij moet je alleen maar met jouw herstel bezig houden. En dat hielp me echt.

2. Dat ik na mijn ongeluk mijn kracht en energie die ik heel erg in mij heb, kwijt was. Ik voelde me klein, down en verdoofd. Ik heb in mijn herstel periode veel rust genomen, veel muziek geluisterd. Dat werkte helend voor mij.

Ik ben heel erg gaan leren mijn grenzen aan te geven wat goed voelt voor mij en mijn lichaam.

En ik ben terug in mijn kracht en energie gekomen, maar dan op een andere manier dan voorheen, op een rustige en zachte manier.

Hoe ben je verder gegaan?

Achteraf gezien ben ik te snel weer gaan werken op kantoor, na een aantal weken al. Weliswaar drie dagen per week, waardoor ik de andere dagen van de week echt bij moest komen.
Ik ben mijn eigen tijd goed gaan indelen en mijn grenzen voor de buitenwereld goed aangegeven. Je hebt alle tijd en energie echt voor jezelf nodig.

Na een paar maanden weer dingen opgepakt, zoals fulltime werken, sporten en vrienden zien.

Ik ben door Letselverhalen ook doorverwezen naar een trauma specialist en die gesprekken en behandelingen hebben me heel veel geholpen om er weer bovenop te komen. Dat was nodig want het ongeluk had een enorme impact op mijn lichaam en geest.

Het ongeluk heeft me letterlijk stil gezet. Ik ben daarna echt anders gaan leven. Ik leef bewuster en luister goed naar mijn lichaam. Een ongeluk doet beseffen wie je bent en wat je hebt.

Het traject is twee jaar na het ongeluk afgesloten. Pas toen voelde ik dat het echt was afgelopen. Dan kun je echt verder.

Heb je vanuit je eigen ervaring een tip voor andere slachtoffers?

Heb je vanuit je eigen ervaring een tip voor andere slachtoffers?

Vraag altijd hulp, zowel juridische hulp van een bureau als van je vrienden en kennissen en eventueel een trauma specialist, als dat nodig is. Er gebeurt zoveel met je na het ongeval, dat je niet alles helder hebt wat je moet doen. Er komt veel bij kijken, zeker het juridische gedeelte. En met hulp van een externe en van je eigen vrienden en kennissen ontlast je veel en kom je snel stapjes verder. Ik ben heel blij dat ik Letselverhalen heb ingeschakeld, zij ontlasten veel en maken de druk minder.