Het persoonlijke verhaal van Bram van Loon

Wat is je bijgebleven, je meest belangrijke herinnering aan deze periode?

Het is lastig om een herinnering te kiezen die mij het meest is bijgebleven, aangezien het er zoveel zijn. Ik denk dat ik het langdurige proces nooit meer ga vergeten. Het is zo belangrijk om een belangenbehartiger achter je te hebben staan die juridische zaken en dergelijke voor jou regelt. Je wilt je als slachtoffer focussen op je eigen herstel, je gezondheid, en niet bezig zijn met zulke zaken. Je wilt een belangenbehartiger waaraan je niet hoeft te trekken, waaraan je constant moet vragen hoe de gang van zaken is, waarom reageert de tegenpartij niet? Wat moet ik hieraan doen? Waarom duurt het zolang? Dit zijn vragen die je allemaal niet wilt hebben.

Voordat mijn zaak werd overgenomen door LetselVerhalen heb ik ook anders gekend. Ik moet dan ook wel erbij vertellen dat de verzekeraar in kwestie niet de meest fijne was; late reacties, geen reacties, 4x verwisselen van dossierbehandelaar, etc. Maar juist ook dan moet je een belangenbehartiger hebben die dit voor jou oppakt. Ruim 6,5 jaar verder, waarbij ik drie keer ben veranderd van belangenbehartiger, dossierbehandelaar etc, is mijn zaak eindelijk afgesloten met een letselschadevergoeding waar ik recht op heb. Dit was nooit gelukt als ik niet de juiste belangenbehartiger was tegenkomen, daar ben ik zo goed als zeker van.

Hoe ben je verder gegaan? Op welke wijze heb je je pijlen toch weer op de toekomst kunnen richten?

Het ongeluk heeft mij laten realiseren dat mijn leven in één klap over had kunnen zijn. Gelukkig was dit niet het geval. Het letsel was ernstig. De zes maanden intensief revalideren en mijn uiteindelijk revalidatieproces van twee jaar, heeft het me veel laten inzien. Ik stelde mezelf de vraag, wat heb ik al die tijd gedaan met mijn leven, voor het ongeluk? Ik besefte me dat heel veel wat ik deed, niet eens leuk was. School lag onder mijn niveau, stage lag onder mijn niveau, het bijbaantje wat ik deed was het ook niet helemaal, etc. Ik bedacht mijzelf waarom heb ik hier nooit om gegeven? Waarom heb ik nooit besloten hier iets aan te veranderen? Mensen in mijn sociale kring gingen studeren, reizen, lessen volgen in het buitenland, een nieuwe taal leren etc.

Ik wilde dat ook, ik wist ook dat ik het kon, dus ik ben het gaan doen. Ik heb besloten een nieuwe weg in te slaan en op zoek te gaan naar wat ik écht wil en wat ik écht leuk vind. Tuurlijk was ik bang om enigszins verkeerde keuzes te maken waardoor het misschien nog langer zou duren voordat ik op een pad kom waar ik plezier in heb. En dat risico durfde ik te nemen. Uiteindelijk is dit ook fout gelopen, waarbij ik een jaar iets heb gedaan dat, én niet leuk was, én fysiek te zwaar was voor mijn benen.

Ik dacht, prima, als fysiek een opleiding in de richting van de politie mij niet lukt, en uiteindelijk ook niet helemaal mijn passie blijkt te zijn, dan ga ik mijn hersenen toch gewoon intensiever aan het werk zetten. Ik ben uiteindelijk op hbo-niveau gaan studeren. Ik heb nog geen enkele onvoldoende te behaald en ik begin in het najaar van 2020 met afstuderen. Ja, ik heb hiervoor hard moeten werken, verkeerde keuzes gemaakt, en ik heb mijzelf niet gefocust op 'het behalen van een hbo diploma'. Ik heb mijzelf gefocust op het motto dat het pad dat je bewandelt naar het behalen van het diploma leuk mag zijn anders houdt je het niet vol.

Mijn grootste inzicht is dan ook: achieving success is all about how many times you fail, and how you manage to get back out there again.

Heb je vanuit je eigen ervaring een waardevolle tip voor andere letselschadeslachtoffers?

Blijf positief en accepteer hetgeen je is overkomen zodat de negatieve ervaring een positieve ervaring wordt.

Een ongeluk meemaken van welke aard dan ook is taai, vermoeiend, pijnlijk, zowel mentaal, als fysiek, en zo kan ik nog wel even doorgaan. En een dergelijk ongeluk meemaken, en het overleven, is een geluk bij een ongeluk op zich.

Acceptatie is dan ook heel belangrijk, je hebt iets verschrikkelijks meegemaakt, en heel je leven staat op zijn kop. Het is dan ook een kwestie van accepteren dat dit nu het geval is, en je mag dan ook negatief zijn, en je een slachtoffer voelen, dat mag. Het cruciale hierin is dan wel om weer de juiste balans te vinden, hoe kom ik hier uiteindelijk weer bovenop? Hoe kan ik mijn leven weer positief gaan zien, positief insteken, hoe kan ik voordeel halen uit deze nadelige situatie? Iedereen doorloopt dit proces op zijn eigen tempo, en accepteer dan ook hoelang jouw lichaam, zowel fysiek als mentaal, nodig heeft om weer terug te gaan naar een gelukkig leven.

In ieder zijn leven gebeuren dingen. Sommige dingen zijn negatief, sommige dingen zijn positief, en sommige dingen veranderen je leven compleet. En de behoefte aan een positieve ervaring, bij een negatieve ervaring is paradoxaal waarbij de acceptatie van een negatieve ervaring een positieve ervaring wordt.